Cili është gjykimi i namazit pas atyre të cilët lejojnë hyrjen në votime.

Cili është gjykimi i namazit pas atyre të cilët lejojnë hyrjen në votime.

(Nga shejh: Ebu Muhamed el Makdisi.)

Pyetja:

Es-selamu alejkum ue rrahmetullahi ue berekatuhu.

Betohem në Allahun se unë ju dua juve për hir të Allahut, dhe e lus Allahun që të na bashkoi si në këtë botë ashtu dhe në botën tjetër me Profetin Alejhi selam nën flamurin e ‘njësuesve’. E më pas:

Cili është gjykimi i faljes së namazit pas atyre të cilët lejojnë hyrjen në votime ligjëvënëse, të cilët janë imamë nëpër xhamia -sikurse disa prej ihuanëve-? E nëse përgjigjja është se nuk lejohet namazi pas tyre, cfarë të bëj përsa i përket namazit me xhemat.. a ta braktis atë?

Përgjigje:

Me emrin e Allahut, Falenderojmë Allahun dhe paqja qoftë mbi Proftin e Allahut a.s.

Vëlla i nderuar, Es-selamu alejkum. “Të dashtë Allahu i cili për shkak të të cilit më do”.

Përsa i përket namazit pas atyre të cilët lejojnë hyrjen në votime, në të cilat shpiken ligje të tjera (pos sheriatit), ne e urrejmë atë (pra e konsiderojmë të papëlqyer namazin pas tyre), mirëpo nga ana tjetër nuk e konsiderojmë atë të pavlefshëm, përsa kohë që nuk qartësohet se ai i cili i jep këto fetva lejon mbeshtetjen (pjesëmarrjen) për shpikjen e ligjeve të kufrit, ose lejimin e gjykimeve tek kanunet e vendosura (të shpikura), apo lejimin e betimit për respektimin e tyre, ose miqësimin e tagutëve.

Kjo përshkak se ne nuk e konsiderojmë të pa vlefshëm namazin apo ta ndalojmë atë vetëmse pas atij i cili vepron ndonjë shkak prej shkaqeve të tekfirit (ose kufrit) të qartë dhe të vendosur (ose të rregullt) dhe të prerë pa përmbajtur diçka (që ndalon nga bërja tekfir).

Dhe fjala për lejimin e votave -kështu pa asnjë shkoqitje apo hollësie- është fjalë mbartëse (pra që nuk është e qartë, dhe e prerë) dhe ajo konsiderohet (ose llogaritet) ndërmjet kuptimit të kufrit dhe tjetra jo kuptim kufri.

Ndërkaq ne kemi lexuar për ata të cilët lejojnë hyrjen në votime në të cilat shpiken ligje dhe parlamente ku prej të cilëve ka që në fetvatë e tij kushtëzon që 'ai i cili voton të mos veprojë ndonjë vepër që është kufër'. (Sikurse thanë disa prej dijetarëve se lejohet votimi nëse kjo nuk ndihmon në kufër, sh.p.)

E këtu nuk ka kundërthënie, përvetfaktin se kjo (fjalë) nuk mund të zbritet në realitetin e parlamenteve! sepse fjala jonë është për myftiun (pra ai i cili jep këto fetva), dhe jo për atë i cili drejtpërsedrejti e vepron këtë (pra ai që futet në parlament).

Dhe ai që jep këto fetva për aq kohë sa vazhdon ta kushtëzojë këtë (dmth ta kushtëzojë me fjalën se vota lejohet nëse nuk ndihmon në kufër, sh.p), nuk lejohet tekfiri ndaj tij, dhe nuk ngarkohet me atë që nuk e ka thënë, e as nuk detyrohet ose ti imponohet ajo që ai nuk e mban përgjegjësi.

Gjithashtu shtoj në këtë se ne kemi gjetur –përsa i përket njohjes së gjendjes së njerëzve- se prej atyre të cilët japin fetva sikurse kjo, nuk ka për qëllim fetvanë për lejimin e veprave të kufrit, mirëpo ka për qëllim lejimin e zgjedhjes së një zëvendësi për shërbimin (apo kujdesin) e përgjithëshëm, sikurse është gjendja e shumë prej masës së gjerë në pjesëmarrjen e tyre në këtë (d.m.th. në votime).

Pra patjetërsohet njohja e kësaj, në lidhje me atë i cili merr pjesë apo jep fetva për pjesëmarrje (në votime) dhe duhet patjetër sqarimi i realitetit të këtyre pjesëmarrjeve (dhe votimeve, ose dhënies fetva) , përpara gjykimit me tekfir, sepse (intifaul kasd) mospasja për qëllim e dickaje është prej pengesave të tekfirit.
Ngjashëm me këtë është ai i cili jep fetva prej atyre që u përmendën për pjesëmarrje në zgjedhjen e një zëvendësi të islamikëve, duke pretenduar kështu se ai do të vendosi sheriatin e Allahut, ndërsa ky (i cili voton) nuk e di realitetin e punës së deputetit në këto parlamente dhe (as nuk e di) se ato janë vepra të kufrit, dhe se aty gjindet gjykim ose qeverisje për ligjet e kufrit dhe shpikjen e ligjeve të cilat nuk i ka lejuar Allahu xh.sh.
Megjithë kërkesën (ose pretendimin) e prishur të këtij që i ka dhënë këto fetva si nga ana e sheriatit dhe ajo logjikore sikurse e kemi sqaruar këtë në fetvatë me titull: "El xheuabul mufijd fi enel Mesharikeh fil barlaman ue intihabatihi munakadatun lit Teuhid" vetëmse ne nuk e kemi bërë qafir atë, e kjo për shkak të (intifaul kasd) mos pasjes qëllim nga ana e tij për një vepër të kufrit, e kjo derisa ti sqarohet atij e vërteta ose realiteti i veprës me të cilën ai jep fetva, dhe ta lejojë atë, dhe ti sqarohet se ajo është vepër kufri dhe ai vazhdon (me këmbëngulje) në të, atëherë ky person është qafir dhe nuk lejohet falja e namazit pas këtij.

Kështuqë duhet patjetër të bëhet një (tefsil) shkoqitje ose detajizim i tillë.

Dhe përderisa imami nuk ka vepruar ndonjë shkak të qartë (për tekfir), në mënyrë të saktë ose të rregullt dhe të prerë dhe pa përmbajtur dicka tjetër që ndalon nga bërja tekfir, nuk lejohet tekfiri i tij, dhe përsa kohë vazhdon të jetë në rrethin dhe korrnizën e islamit, namazi pas tij është i lejuar.

Mirëpo nëse specifikohet dhe vërtetohet kufri i këtij imami në këtë rast nuk lejohet namazi pas qafirit, sepse kjo nuk është prej fesë së Muhamedit a,s ndërkaq ai ka thënë: "Kush shpik diçka në çështjen tonë, gjë kjo e cila nuk është prej saj, ajo është e refuzuar." Dhe islami udhëheq (drejton) dhe nuk drejtohet ose të komandohet nga të tjerët, sikurse ka thënë Allahu xh,sh: "All-llahu kurrsesi nuk iu mundëson jobesimtarëve mbizotërim të plotë mbi besimtarët." (Nisa: 141).

Dhe kjo nuk është pretekst ose justifikim për lënien e namazit me xhemat, sepse xhamiat jane të shumta dhe të shumë llojshme.

Ndërsa nëse një musliman gjendet në një vend në të cilin nuk ka xhami tjetër veç saj dhe imami i kësaj xhamie është qafir, nuk i lejohet atij namazi pas tij, mirëpo falet me xhemat me vëllezërit dhe të afërmit e tij, e kjo nëse beson se nuk shkakton fitne, (pra jo me imamin qafir por falen vetëm) vetëm nëse ia imponon me dhunë imami me anë të ndonjë pushetetari (që të falet pas tij), keshtuqë ky falet pas tij pastaj e përsërit prap (namazin vetë në shtëpi), sikurse vepronte kështu imami i ehli sunetit Ahmed ibn Hanbel me xhehmijet.

U Përgjigj: Shejh Ebu Muhamed el Makdisij Përktheu nga arabishtja: Abdurrahman OSMANI. Burimi: " ???? ??????? ???????"

Përgjigjeja më e mirë se pjesëmarrja në parlament dhe zgjedhjet (demokratike etj) janë në kundërshtim me Teuhidin!!

Cila është dispozita e pjesëmarrjes në zgjedhjet parlamentare? A i llogaritni jobesimtarë ata që marrin pjesë në ato apo bëni shpjegim më të hollësishëm, me çfarë i këshilloni njerëzit për ato (zgjedhjet), dhe cili është argumenti?

Përgjigja:

Falënderimi i takon vetëm All-llahut, paqja dhe mëshira e Tij mbi të Dërguarin alejhi selam, dhe mbi atë që e miqëson dhe pason atë, më pas:

Dijetarët kanë përmendur rregullat fik’hije (e drejta Islame) se gjykimi për ndonjë send është një pjesë nga konceptimi i tij (sendit).

Patjetër fillimisht duhet të kuptohet realiteti i këtyre zgjedhjeve, dhe esenca e parlamentit, që të bëhet e lehtë pastaj kuptimi i dispozitës së pjesëmarrjes në ato.
Andaj kur të bëhet e qartë dispozita e All-llahut, nuk i lejohet askujt pastaj që të kalon në tjetër, apo të shmanget nga ajo e të kapet pas mendimeve, miratimeve (të kota) dhe epsheve të njerëzve sa do që të jenë të zbukuruara ato.

Ka thënë i Lartësuari: “..vendimi i takon vetëm All-llahut.” (Kur’an 6:57)

Kjo është e përgjithshme, andaj nuk lejohet që disa thirrës ta veçojnë këtë vetëm për udhëheqësit, pastaj ata ta mbyllin (këtë fushë të veprimit) vetëm në vetvete dhe në pretendimet e tyre (të kota natyrisht).

Ka thënë i Madhëruari: “Kur Allahu dhe i Dërguari i Tij kanë vendosur për një çështje, nuk i takon asnjë besimtari dhe asnjë besimtareje që në vendimin e tyre të bëjnë ndonjë zgjidhje tjetër. Dhe kushdo që nuk i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, ai me të vërtetë ka devijuar, devijim të qartë.” (Kur’an 33:36)

Parlamentet (siç i quajnë ata) janë vendmbledhje për ligjvënie për popullin – siç pretendojnë ata, edhe pse realiteti i tyre në botën arabe të varfër është se ato janë vendmbledhje për ligjvënie, veçanërisht për Tagutat dhe grupit apo anëtarëve të tyre.
Marrin pjesë në ato (vendmbledhje) disa deputetë përfaqësues të popullit. Po sidoqoftë gjendja e parlamentit, një lloj, a u shprehëm me terminologjinë e perendimit të ndriçuar sipas vënësve dhe adhuruesve të tij, apo me terminologjinë e lindjes të dekompozuar në vendet tona, nuk goditen me brirë dy desh[1] se detyra kryesore primare në të gjitha këto vendmbledhje është kodifikimi (ligjvënia).

Është bërë i njohur emri i tij (parlamentit) sipas origjinës së tij dhe detyrës kryesore të tij, andaj është thënë (Kuvendi për ligjvënie), ashtu siç ka ardhur në librin “Dispozitat e kushtetutës dhe procedurat e parlamentit në aplikim”[2], duke folur veçanërisht për parlamentin jordanez dhe egjiptian, tha: Në kaptinën e dytë më titull: Funksionet e parlamentit - Kodifikimi është detyra parësore e parlamentit.” (f.149)

Kushtetuta ka sjellë tekst të qartë për funksionin e saj primar në mes të funksioneve tjera degësore, e ka përkufizuar orientimin e saj, dhe bazat mbi të cilat ajo është e ndërtuar, dhe parimet me të cilat ajo e kryen veprimtarinë e saj dhe përqëndrohet tek ato.

Këto tekste dhe nene do t’i sjellë tekstualisht ashtu si qëndrojnë për kërkuesin e të vërtetës, t’i mëson me numrat e tyre dhe të zhvlerësohet (të hidhet poshtë) e kota e polemizuesve për këtë shpifje të qartë, lejuesit e këtij shirku të qartë.

Sa i përket realitetit të funksionit primar të këtij kuvendi, këtë e përcakton neni 25 i kushtetutës jordaneze: ”Pushteti ligjvënës i varet asamblesë së popullit dhe kryetarit, dhe përbëhet asambleja nga senati dhe përfaqësuesit (deputetët)”.

Sa i përket origjinës të këtij kodifikimi (ligjvënies) dhe mënyrën e zbatimit të tij si funksion kryesor, e përcakton neni 24 -1 i kushtetutës: “Populli është burim i pushteteve.”

[Ekzekutiv-Legjislativ-Gjyqësor]

Neni 24-2:”Populli ushtron kompetencat e veta në mënyrën e përcaktuar me kushtetutë.”

Neni 80: ”Për të gjithë pjesëmarrësit e organit më të lartë të shtetit dhe deputetëve para fillimit të veprimatrisë së tyre të betohen në parlament, ky është betimi tekstualisht: Betohem në All-llahun e Madhëruar se do të jem besnik i pushtetit dhe vendit dhe se do ta mbrojë kushtetuën.”

Neni 84 –2:“Lëshohen vendimet nga dy dhomat me shumicën e votave të anëtarëve të pranishëm përveç kryetarit, vetëm nëse kushtetuta e sheh të kundërtën e kësaj.”

Neni 91:“Kryeministri paraqet projekt-ligjin në parlament i cili ka të drejtën e pranimit, modifikimit, apo refuzimit, dhe në të gjitha rastet projekt –ligji duhet të ngritet tek senati, dhe nuk shpallet ndonjë ligj vetëm pas miratimit të dy dhomave (senatit-dhe deputetëve) dhe e konfirmon atë kryetari.”

Neni 95-1:“Lejohet për dhjetë përfaqësues apo me tepër të dy dhomave kryesore, deputetët dhe senati që të propozojnë projekt-ligje, pastaj t’i referohet çdo propozim komitetit (komisionit) përkatës në këshill për ta shprehur mendim për atë (propozim), pastaj nëse këshilli e pranon propozimin, ia përcjellë këtë qeverisë për ta vendosur në formën ligjore dhe ta paraqet atë në kuvend.”

Neni 34-2: “Kryetari i bën thirrje kuvendit për t’u mbledhur, e hap atë, e vonon, e mbyllë , në pajtim me dispozitat e kushtetutës.

Neni 34-3: ”Kryetari ka të drejtë ta shpërndan parlamentin.”
Këto janë ligjet e popullit, tekstet e nxjerrura nga kushtetuta e tyre të cilën ata e kanë fe, e madhërojnë, e shenjtërojnë, përcakton qartë detyrën e përfaqësuesve të këtyre kuvendeve, e ajo është ligjvënia në bazë të kushtetuës, kodeve të saja të vënduara dhe parimeve, themeleve, mendore injorante.

Prandaj asnjërit pas kësaj nuk i mbetet të filozofojë realitetin e këtyrë parlamenteve, dhe t’i cilëson (përkufizon) me epshin dhe mendimin e tij, parimet dhe bazat të cilat përfaqësuesit veprojnë me ato dhe e zbatojnë veprimatrinë e tyre parësore legjislative. Sado që të filozofojnë disa që i referohen Davetit duke interpretuar, emërtuar me emra tjerë pos emrit real, nuk do të mund kurrë ta nxjerrin nga realiteti i tij, sepse mësimi mirret nga realiteti i gjërave dhe parimet e saja, jo nga terminologjitë dhe emrat, andaj i pari që filloi të luan me emrat që ta maskojë realitetin e tyre është Iblisi, kur e quajti pemën e ndaluar me “pema e përjetësisë”, andaj kush do që e përzien të vërtetën me të kotën duke luajtur me emrat, ai yrnek e ka Iblisin e mallkuar, prandaj i dërguari i All-llahut (paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi të) tregoi se disa njerëz nga Ummeti i tij do ta pijnë verën dhe do ta quajnë jo me emrin e vërtetë, a ka ndryshuar diçka ky (ndryshim i emrit) nga realiteti? apo nga dispozita e saj sheriatike?

Pasi u vendos kjo, ja pra kjo është dispozita e All-llahut të Madhëruar për atë që u përmend më lartë, me argumente të sheriatit të konsiderueshme, nga libri i All-llahut, dhe sunneti i të dërguarit të Tij alejhi selam, sepse neve nuk gjykohemi për ndonjë problem vetëm se te All-llahut dhe i Dërguari i Tij , ka thënë All-llahu: “Nëse nuk pajtoheni për ndonjë çështje, atëherë parashtrojeni atë te All-llahu (te libri i Tij) dhe te i dërguari, po qe se i besoni All-llahut dhe ditës së fundit. Kjo është më e dobishmja dhe përfundimi më i mirë.” (Kur’an 4:59)
Përderisa fjalët tona janë të ndërtuara mbi argumente të Sheriatit, është obligim për ty nëse je besimtarë që t’i pranosh ato dhe të nënshtrohesh besnikërisht, jo për t’i madhëruar fjalët tona, por për fjalët e All-llahut dhe të dërguarit të Tij alejhi selam me, të cilat ne argumentohemi me ato, dhe çfarë do që të gjesh në fjalët tona apo të tjetër kujt të pabazuara në librin e All-llahut apo në Sunnet, refuzoje atë dhe fare mos ke dert.

1. Sa i përket realiteti të detyrës parësore të cilën e sqaron neni 25 i kushtetutës së tyre, ku pushtetin ligjvënës pa asnjë kushtëzim e vë në vartësi të parlamentit dhe kryetarit të tij, ky është Kufri i qartë, për të cilin All-llahu i Madhëruar i dërgoi të gjithë pejgamberët për ta mohuar, shkatërruar, dhe për të tërhequr vërejtjen nga ai, e për t’i nxjerrur njerëzit nga errësirat dhe ndytësirat e tij (kufrit), në dritën e Teuhidit dhe sheritatit të pastër, ka thënë All-llahu: ”Me të vërtetë ty të është shpallur, e edhe atyre para teje: “Nëse i bën shok (All-llahut), veprat tua janë të asgjësuara dhe ti do të jeshë prej të humburve.” (Kur’an 39:65), dhe ai është dëmi më i madhë në këtë ekzistencë dhe mëkati më i madhë përgjithësisht, për këtë tha All-llahu: ”S’ka dyshim se All-llahu nuk falë (mëkatin) t’i përshkruhet Atij shok, e përpos këtij (mëkati) i falë kujt do. Kush përshkruan All-llahut shok, ai ka trilluar një mëkat të madh.” (Kur’an 4:48)
Ka thënë All-llahu: “Ai që i përshkruan shok All-llahut, ai ka humbur dhe bërë një largim të madhë (prej të vërtetës).” (Kur’an 4:116)

Ka thënë i Madhëruari: “Ai që i përshkruan Zotit shok, All-llahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij xhennetin dhe vendi i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës.” (Kur’an 5:72)

Ka thënë i Lartëmadhëruari: ”.. pra largohuni nga ndytësitë e idhujve dhe largohuni fjalës shpifëse. - Duke qenë të sinqertë në besimin ndaj All-llahut, dhe duke mos i përshkruar Atij shok, e kush i përshkruan shok All-llahut, ai është sikur të bie nga qielli e ta rrëmbejë shpendi, ose si ai të cilin e gjuan era e stuhishme në ndonjë vend të humbur. E idhujve dhe fjalës shpifëse largojuni.” (Kur’an 22:30-31)

Nga ajo që muslimani duhet patjetër ta dijë se shumica e mushrikëve të kohës së kaluar, nuk kanë qenë mushrikë në Rububijen e All-llahut, pra ata nuk kanë pretenduar se ekziston me All-llahun tjetër Krijues, Furnizues, Udhëheqës i kësaj ekzistence, pos tij larg të metave qoftë Ai. Por shirku i tyre për të cilin i kanë mbytur të dërguarit, i kanë malltretuar, armiqësuar për hirë të tij (shirkut), se ata i kanë përshkruar All-llahut zota tjerë dhe rival Atij, larg të metave qoftë, jo në krijim, furnizim, udhëheqje, por në adhurim, nënshtrim, ligjvënie, caktim të lejuarës dhe të ndaluarës.

Për këtë All-llahu tha duke mohuar veprën e tyre: ”Ata i konsideruan “ahbarët” (priftër jehudi) të tyre, “ruhbanët” (murgjit e krishterë) të tyre dhe Mesihun (Isain) birin e Merjemes, për zota pos All-llahut.” (9:31), natyrisht se ata nuk kanë pretenduar se ahbarët dhe ruhbanët i kanë krijuar apo ata janë furnizues, por konsiderimi i tyre për zota ka qenë si shkak i adhurimit, ashti siç tha All-llahu: ”Ndërsa ata nuk janë urdhëruar për tjetër (nga pejgamberët) pos për adhurimin ndaj All-llahut Një, e që nuk ka të adhuruar tjetër pos Tij. I lartë është Ai nga çka i shoqërojnë.” (Kur’an 9:31)

Natyrisht se adhurimi i tyre nuk ka qenë se ata janë falur për ata, apo kanë agjëruar për hirë të tyre (ruhbanëve dhe ahbarëve), sepse po ta kishin kërkuar ata adhurimin në këtë mënyrë të qartë nuk do ta kishin bërë, por adhurimi i tyre ka qenë në ligjvënie, përcaktimin e hallallit dhe haramit, dhe ky është shirku që All-llahu e ka cek në ajet.

Për këtë është argumentuar i shquari Muhamed ibnu AbulUehab me këtë ajet në librin (Teuhidi i cili është e drejta e All-llahut tek robërit e Tij) në kaptinën (Kush i nënshtrohet dijetarëve dhe pushtetasve në lejimin e asaj çfarë All-llahu e ka ndaluar, apo ndalimin e asaj që All-llahu e ka lejuar, ai me të vërtetë i ka konsideruar zota përpos All-llahut), dhe ka përmendur në spjegimin e tij hadithin e Adij ibni Ebi Hatim Et-Tai se ai ka hyrë te i dërguari i All-llahut (paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi të) dhe ai po e lexonte këtë ajet (pra sures 9 Teube), dhe tha Adiju: Nuk i kanë adhuruar o i dërguari i All-llahut (Duke menduar se adhurimi është i përkufizuar në namaz, sexhde, agjërim dhe të ngjashme).
Pejgamberi (paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi të) tha: ”A nuk ua kanë lejuar atyre të ndaluarën dhe ua kanë ndaluar të lejuarën[3], tha: Po. U përgjigj Pejgamberi alejhi selam: ”Ky është adhurimi i tyre.”[4].

Gjithashtu është tranmsetuar me zinxhir të vërtetë, shpjegim i ngjashëm i këtij ajetit nga Hudhejfete (All-llahu qoftë i kënaqur me të dhe me të tjerët prej sahabeve), kjo pra është argument i qartë për kufrin e atij që e vë veten apo dikë tjetër në pushtetin ligjvënës absolute, dhe çdo kush që e pranon këtë fe të shpikur, dhe vepron në ujdi me ligjvënësit dhe bashkohet me ata, dispozita e tij është dispozita e tyre.

Argument tjetër që argumenton për këtë, argumentim i qartë gjithashtu, fjala e All-llahut të Madhëruar: “Dhe mos hani nga ajo që (para therrjes së saj) nuk është përmendur emri i All-llahut, vërtetë ajo (ngrënia) është mëkat. Djajtë i nxisin miqtë e vet që t’ju polemizojnë juve, e nëse i dëgjoni ata, atëherë jeni si ata (mushrikë).” (Kur’an 6:121). Medito sesi All-llahu gjykoi për nënshtrimin në ligjvënie se ajo është dëmi më i madhë në këtë ekzistencë dhe e cilësoi me shirk, veprusit e saj me mushrikë edhe pse ato nuk i kanë adhuruar idhujt as nuk janë falur për ato.

Transmeton elHakim dhe të tjerë me trasnmetim të vërtetë nga ibni abbas [5], se ky ajet ka zbritur për disa njerëz prej muslimanëve, kanë qenë që mushrikët i kanë polemizuar në një çështje prej çështjeve të ligjvënies, dhe thonin se delja bëhet e ngordhur kush e mbyt atë.

Thanë muslimanët : E ka mbytur All-llahu.

Pastaj mushrikët thanë: Atë ç’farë e ka mbytur apo therrur All-llahu me thikë të arit e ndaluar, e ju ç’farë e therrni me thikë të hekurt e lejuar a?

Andaj zbriti All-llahu ajetet deri tek fjala e Tij: ”E nëse i dëgjoni ata, atëherë jeni si ata (mushrikë).” (Kur’an 6:121), kjo është dispozitë e Zotit, nuk i vjen e kota as nga para e as nga mbrapa, nuk është konkluzion i dijetarit që mund të bartë në vete gabimin apo të drejtën, por tekst qiellor i qartë i prerë, se ai që i nënshtrohet përveç All-llahut në ligjvënie po nëse edhe në një çështje të vetme, është mushrik, atij të cilit i është nënshtruar e ka marrë për zot, edhe nëse nuk i bën atij sexhde, apo falet apo agjëron, e si është gjendja me atë që i nënshtrohet, apo ia var dikujt pushtetin legjislativ absolut të paprekshëm..??

Për këtë është fjala e All-llahut: “A mos kanë ata ortakë (zota ose idhuj) që u përcaktuan atyre fé, të cilën nuk e urdhëroi All-llahu?” (Kur’an 42:21)

Fjala e All-llahut: Në vendimin e Tij nuk mund t’i përzihet askush.” (Kur’an 18:26), dhe në Kiraetin e ibni Amirit e ai është një nga 7 Kiraetet “??? ???????? “ në formën e ndalesës.

Tekstet e sheriatit në këtë janë të shumta, të prera, nuk i jep hapësirë polemizuesit vend për mbështjellje dhe dredha, dhe sikur mos të ishte frika nga zgjatja që nuk i përshtatet këtyre fletave, do ta sjellnim të shumtën (prej argumenteve) këtu, por ajo që kemi sjellur këtu është argument i mjaftueshëm për atë që e dëshiron udhëzimin, sepse mësimi nuk mirret nga argumentet e shumta, mirëpo në vërtetësin e tyre, dhe vërtetësinë e argumentimit me ato, andaj kërkuesit të vërtetës i mjafton prej All-llahut një urdhër i vetëm, apo një ajet të vetëm, ndërsa sa i përket atyre që All-llahu ua dëshiron fitnen (sprovën) sikur t’i sillje sa është toka argumente dhe fakte ai nuk e ngrit kokën(për t’i parë).

2. Sa i përket burimit të këtij kodifikimi të cilin e zbaton kuvendi dhe taguti, dhe metodën të cilën e përdor përderisa e kryen detyrën e tij legjislative apo tjera, me të vërtetë mushrikët e kushtetutës nuk e kanë lënë këtë pa përkufizim, por ata i kanë dhënë të drejtën atij (kuvendit) me tekste të kushtetutës ashtu siç u cek në nenin 24 më lartë, ku bëhet e qartë se tri pushtetet kryesore Ekzekutiv, Legjislativ dhe Gjyqësor, ushtrohen këto kompetenca në mënyrën e përcaktuar me kushtetutë.

Ky nen na e bën të qartë se përfaqësuesi (deputeti) në këto parlamente e ushtron detyrën dhe funksionin e tij të kufrit në pajtim me kushtetutën e vënduar, jo tjetër.

Ligjvënia (project-ligjet pra) tek ata mushrikë ushtrohet në bazë të kushtetutës, edhe nëse është projektligj Islamik, siç pretendojnë apo e quajnë disa të sprovuar. Por nëse kërkuesi i të vërtetës do t’u kthehej procesverbaleve (protokolleve) të parlamentit do t’i gjente argumentet për fjalët tona të qarta të forta. Prandaj kur disa përfaqësues me mjekrra kur propozojnë project-ligj për ndalimin e alkoolit, apo thuaj ndalimin e konsumimit të tij në disa vende të caktuara, përshembull, patjetër gjatë propozimit të projektl-igjit të sjellë argumentet (provat) të konsiderueshme te ata, mbi të cilat (prova) ngritet dhe bazohet ky project-ligj i propozuar.

Tani e kuptove se tekstet në bazë të të cilave pushteti legjislativ dhe të tjerat (prej pushteteve) i kryejnë detyrat dhe funksionet, në bazë të teksteve të kushtetutës, për këtë shkak nëse propozimi i project-ligjit për ndalimin e alkoolit sh.p. argumenton për të propozuesi me dhjetra apo qindra ajete Kur’anore apo hadithe të pejgmberit, nuk do ta ngritnin kokën për ato, përderisa ky project-ligj nuk është ligjor as kushtetor që të përmendet në hyrje, nenet e kushtetutës tek ata janë ato të cilat duhet t’i mbështetin dhe përforcojnë ajetet dhe hadithet e përmendura në këtë projekt-ligj, që ta marrin forcën për të qenë valide.

Apo siç thonë ata “Legjitimiteti”, kështu që ajetet dhe hadithet tek ata nuk kanë vlerë legjislative përderisa ato nuk i përkrah ndonjë tekst i kushtetutës. Tekstet e kushtetutës pra janë gjykuese e jo tekstet e Kur’anit, madje tekstet e Kur’anit janë të gjykuara tek ata, nga kushtetuta. Larg Larg..!

Ky është kushti i parë dhe më i ulti nga shkallët e kodifikimit tek ata, nëse do të pranohej propozimi i tij me ajetet dhe hadithet, vazhdojnë proceset tjera dhe tjera, mund të falsifikohet diçka aty, apo ndryshohet në tekst, apo shkrihet diçka, apo arnohet, apo refuzohet, e gjithë kjo sepse ekzistojnë kushte të kufrit që ato e gjykojnë punën e deputetit nga këto:

1. Projekt-ligji të jetë propozuar nga dhjetë deputetë e më tepër;
2. Projekt-ligji i propozuar për kodifikim të jetë në përputhje me dispozitat e kushtetutës duke mos u kundërshtuar me tekstet e saja;
3.Të mos jetë (projektligji) në kundërshtim me lirinë e njeriut të cilën e ka siguruar kushtetuta;

4.Të kthehet projektligji i propozuar në dispozitat e vendosura (që pajtohen të gjithë me ato) në vendet e ndryshme.

Të tjera prej kushteve të tyre të cilat i ka përcaktuar kushtetuta dhe ligjet e tyre, pra nëse (projekt-ligji)i plotëson këto kushte të kufrit lejohet që të futet në proceset për kodifikim, ku parlamenti e ngrit atë (projekt-ligj) tek komiteti përkatës për ta shqyrtuar dhe për ta dhënë mendimin e vet për atë, mes pranimit, modifikimit, apo refuzimit, apo arnimit. Pastaj nëse parlamenti e miraton këtë atëherë e dërgojnë në qeveri ashtu siç u cek në nenin 95 të kushtetutës për ta vendosur në formën ligjore që të paraqitet prap në parlament e të diskutohet nen për neni, të kontrollohet, të votohet për të “pro” apo “kundër” apo arnim, e nëse projekt-ligji tani pajtohet me ligjin, dëshirën e shumicës së deputetëve, dhe fiton me votën e shumicës prej tyre, siç u cek në nenin 84, nuk është shëndrruar në ligj ende, derisa të ngritet tek senati apo tek të shquarit siç e përdorin termin disa të tjerë, e të përputhet me rregullat e tyre, e ata e kthejnë tek komiteti përkatës prap për të dhënë mendimin e tyre pas pranimit dhe refuzimit, i kthehet senatit të cilat jënë burrat e kryetarit dhe të zgjedhurit e tij pa asnjë përjashtim.

Ashtu siç e thekson neni 36 i kushtetutës jordaneze se: -Kryetari (mbreti) i cakton pjestarët e senatit dhe mbrenda tij i cakton kryetari i senatit. Gjithashtu siç thekson neni 64 se: Kusht për t’u bërë pjestarë në senat është që të jetë personi nga këto klasë:

Kryministër, i ministrave të tanishëm apo të kaluar, apo ato që kanë zotëruar pozitat e ambasadave apo ministrive apo zëvendësve, apo kryetar parlamenti, apo kryetarë të gjykatave, gjykatave të apelit apo të drejtësisë, apo policë penzioner të gradës së gjeneralit etj me radhë.

Nëse projekt-ligji pajtohet me dëshirën e shumicës nuk është bërë ligj i prerë ende, deri sa ta miraton atë taguti, kjo është e qartë në nenin 91 të kushtetutës në të cilën qëndron se: -Kryeministri ta paraqet projekt-ligjin para parlamentit i cili ka të drejtën e pranimit, modifikimit apo refuzimit, dhe në të gjitha rastet projekt-ligji i paraqitet senatit dhe nuk shpallet ligj vetëm nëse dy dhomat e miratojnë (parlamenti dhe senati) dhe mbreti.

Por padyshim mbreti ka të drejtën e refuzimit dhe mosmiratimit sikur që e përcakton këtë neni 93 i kushtetutës, madje ka të drejtën e shpërndarjes së parlamentit ashtu siç u cek në nenin 34.