Ne nuk besojmë në rebelim kundër Imamëve të Muslimanëve, udhëheqësve dhe sunduesve të Muslimanëve, madje edhe nëse janë të korruptuar. Nuk heqim dorë nga dëgjueshmëria ndaj tyre derisa ata urdhërojnë në të mirë. Ne besojmë se dëgjueshmëria ndaj tyre është obligim derisa ata nuk urdhërojnë në mosbindje, dhe lutemi që ata të jenë të udhëzuar e të drejtë.
Dhe besojmë se është obligim rebelimi kundër Imamëve të Kufrit nga sunduesit jobesimtarë që kanë hipur mbi qafat e Muslimanëve. Ne besojmë se ata kanë dalë prej Dinit për shkak të zëvendësimit të Sheriatit dhe ligjit të Allahut, kërkimit për t’u gjykuar tek Tagutët e lindjes dhe perëndimit, miqësimit me armiqtë e Allahut dhe armiqësimit kundër Dinit të tij dhe afërmeve të Tij.
Dhe (besojmë) se Daveti, vepra, dhe shtrirja e përpjekjeve për zëvendësimin e tyre është obligim për Muslimanët – për çdonjërin sipas aftësive të tij. Kushdo që nuk është i aftë të mbajë armë kundër tyre, nuk është i paaftë që t’i ndihmojë atij që ë mban ate, qoftë edhe me Du’a. (Ne besojmë) se përgatitja materiale dhe shpirtërore për këtë është obligim prej obligimeve të Dinit.
Besojmë se luftimi kundër tyre është më primar sesa luftimi kundër të tjerëve, sepse sipas konsensusit, kufri i lëshimit të fesë është më i rëndë sesa kufri origjinal. Po ashtu, sepse mbrojta e pasurisë është më primare sesa përfitimi, sepse Xhihadi mbrojtës është më primar se Xhihad sulmues, dhe sepse nisja e Xhihadit kundër atyre që janë më afër nesh prej Kufarëve i paraprinë atij kundër atyre që janë më larg.
Gjithashtu, askush nuk u ka dhënë pushtet jehudëve, të krishterëve apo të tjerëve nga Kufarët në tokat e Muslimanëve, e nuk e kanë bërë pasurinë dhe tokën e tyre dhuratë për ta, përveç këtyre felëshuesve .
Ne qëndrojmë pas asaj se ata që i ndalin të tjerët nga Xhihadi kundër të tillëve, me ideologji të dobëta siç janë pretendimet se nuk ka hixhret apo që ka dallim (midis sunduesit dhe palës së rëndomtë në luftë), apo mungesës së një Imami të fuqishëm mbi njerëzit tjerë të Islamit.
Ne pohojmë se ata janë njerëz të injorancës dhe të devijimit, që kanë dhënë vendime juridike pa dituri, pra ata janë të devijuar dhe i çojnë të tjerët në devijim. Ata e kanë braktisur Dinin dhe kanë braktisur përpjekjet për t’i dhënë atij fitore.
Aq më shumë, ne besojmë që nën çdo rrethana luftimi kundër tyre dhe largimi i tyre derisa Dini të jetë plotësisht për Allahun është nga obligimet më kryesorë prej të gjitha obligimeve. Shpërngulja (hixhreti) që është i domosdoshëm për këtë është shpërngulja te Allahu me Teuhid, dhe shpërngulja te Pejgamberi, sal'allahu alejhi we selem, me besnikëri. Ndërsa përgatitjet serioze për të ngjashmet e kësaj vepre sipas nesh janë obligim, dhe i paraprijnë veprave dhe përpjekjeve individuale tjera të pafrytshme.
Dhe nëse ngritja kundër tyre dhe nxitimi për zëvendësimin e tyre nuk është obligim përveç për atë që ka mundësi, atëherë rregulli (i të qenit) obligim nuk është kusht për lejueshmërinë e saj. Andaj, është e lejuar që një person t’i luftojë ata madje edhe nëse është i vetëm ose nëse është i sigurt se do të bie shehid por nuk do të arrijë fitore. Xhihadi është vepër e ibadetit dhe obligim i ligjësuar deri në Ditën e Gjykimit. Është e lejuar të bëhet në çdo kohë siç është lëmosha në krahasim më Zekatin.
Xhihadi është shkolla në të cilën ngrihet baza e fortë dhe lidhjet e fuqishme mbi të cilat themeli i Dinit bëhet i fortë.
Shejh Ebu Muhamed el-Makdisi
Post a Comment