Falënderojmë Allahu Fuqiplotë, dhe dërgojmë salavate dhe selame mbi zotriun e njerëzimit Muhamed a.s, mbi familjen e tij të nderuar, mbi shokët e tij besnik dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tyre pa shpikje e devijime deri në ditën e gjykimit, e më pas:
Nuk ka dyshim se muslimanët sot kanë janë në nevojë të madhe që të njohin akiden e pastër, akide me të cilën krenohemi para grupeve të humbura, akide me të cilën do të dallohemi në ditën e kijametit, akide kjo e cila i bën njerëzit në të humbur dhe të udhëzuar, në pasues të Kur'anit dhe sunetit, në metodologjinë e brezave të parë, nga pasimi i epshit dhe devijimeve. Akidje kjo në bazë të së cilës na pranohen veprat tek Allahu xh.sh, e nuk ka dyshim se Dëshmia "La ilahe ilallah" është ndër më të rëndësishmet në këto tema. Kjo fjalë është që i ndanë popujt në muslimanë dhe qafira, ajo tregon përfundimin e njerëzve si në këtë botë dhe në botën tjetër. Ajo është fjalë me të cilën na bën të duhemi dhe të urrehemi për hir të Allahut xh.sh madje edhe nëse janë të afërmit tanë ashtu sikurse ka qënë e njohur kjo tek të gjithë Profetët (paqja qoftë mbi ta të gjithë), këtë e tregon qartë edhe ajeti ku Allahu thotë:
"Ndërkaq ju kishit shembullin më të mirë tek Ibrahimi dhe ata të cilët ishin me të, kur u thanë popullit të tyre: ne jemi të distancuar nga ju dhe nga ajo që ju adhuroni pos Allahut,.." (El mumtehineh: 4).
Përsa i përket fjalës: "dhe ata të cilët ishin me të" imam Tabariu në tefsirin e tij ka treguar se ata janë Profetët e tjerë (paqja qoftë mbi ta). Që tregon se të gjithë Profetët janë ndarë nga popujt e tyre dhe nga të afërmit e tyre për shkak të kësaj fjale, e kjo shihet edhe më qartë në ajetin e mësipërm ku thotë: "..ne jemi të distancuar nga ju dhe nga ajo që ju adhuroni pos Allahut,.." ndërkohë që do ishte më precize të thuhet se: unë jam distancuar nga shirku i filanit dhe nga vetë filani. Pra të niset në fillim me shirkun pastaj edhe me vetë personin. Ndërsa këtu në ajet është nisur me distancimin prej njerëzve fillimisht pastaj me vetë shirkun, e kjo për shkak të një urtësie prej Allahut xh.sh dhe për shkak se shumë njerëz distancohen prej shirkut, porse nuk distancohen edhe prej atij që e vepron atë, e kështu ky distancim nuk vlen. Për këtë Ibrahimi a.s dhe ata që ishin me atë, dhe që është thënë se janë Profetët u distancuan fillimisht prej vepruesve të shirkut, pastaj menjëherë edhe nga shirku, por për shkak se këtu nuk është vendi nuk po zgjatemi shum në këtë pikë dhe në komentin e këtij ajeti madhështor dhe përfitimet e tij ia lënë rradhën fjalës së teuhidit, komentit të saktë të saj dhe disa nga gabimet qe janë përhapur tek njerëzit, me shpresë se do të kuptohet dhe saktësohet kjo fjalë…
Mirëpo nuk harroj të përmend këtu se Fjala: “..ne jemi të distancuar nga ju dhe nga ajo që ju adhuroni pos Allahut,..” këtu Allahu bashkoi mes mohimit dhe pohimit si në dëshminë ‘la ilahe ilallah’. Kjo fjalë është mohimi si në fjalën: ‘la ilahe’ dhe fjala ‘përveç Atij që më krijoi’ është pohimi si në fjalën ‘il-lallah’. [Shih: “El Kaulul Mufid” vëll, 1, fq, 150. Të Ibn Uthejminit.]
Mirëpo nuk harroj të përmend këtu se Fjala: “..ne jemi të distancuar nga ju dhe nga ajo që ju adhuroni pos Allahut,..” këtu Allahu bashkoi mes mohimit dhe pohimit si në dëshminë ‘la ilahe ilallah’. Kjo fjalë është mohimi si në fjalën: ‘la ilahe’ dhe fjala ‘përveç Atij që më krijoi’ është pohimi si në fjalën ‘il-lallah’. [Shih: “El Kaulul Mufid” vëll, 1, fq, 150. Të Ibn Uthejminit.]
E kjo i përngjan fjalës tjetër së Allahut ku thotë: “E kush nuk i beson të pavërtetat (d.m.th. kush mohon tagutin) e i beson All-llahut, ai është kapur për lidhjen më të fortë, e cila nuk ka këputje. All-llahu është dëgjues i dijshëm.” (Bekare: 256).
Fjala: E kush nuk i beson të pavërtetat, ose kush bën kufër në tagut. është pjesa e parë e dëshmisë: La ilahe.
Fjala: E kush nuk i beson të pavërtetat, ose kush bën kufër në tagut. është pjesa e parë e dëshmisë: La ilahe.
Në lidhje me këtë Muhamed ibn Abdul Uehabi thotë: “Dije që njeriu nuk mund të besojë në Allahun, derisa nuk i mohon tagutët.” E argument për këtë është ajeti që përmendëm. [Shih: “Ed Durer es Sinijeh” vëll, 1, fq, 95. Gjithashtu: “El Uelau uel Berra” të Seid el Kahtanit, me parathënien e Abdurrazak Afifit.]
Ndërsa fjala: e i beson All-llahut. Është pjesa e dytë e dëshmisë: il-lallah.
Gjithashtu Allahu xh.sh thotë: “Zoti yt ka caktuar që të mos adhuroni vetëm se Atë…” (Isra: 23).
Fjala: Zoti yt ka caktuar që të mos adhuroni. Është mohimi. Si në fjalën: La ilahe. Ndërsa fjala: vetëm se Atë. Është pohimi, si në fjalën: il-lallah. [Shih: “Mexhmuatut Teuhid” fq, 34.]
Ibn Kajjimi thotë: “Mohimi i vetëm nuk është teuhid dhe gjithashtu pohimi i vetëm pa mohimin. Teuhidi nuk mund të jetë vetëm se përmbledhës i mohimit dhe i pohimit, kjo është vërtetësia e teuhidit.” [ Shih: “Ianetul Mustefid” vëll, 1, fq, 29. Gjithashtu: “Fet’hul mexhid” fq, 34.]
Gjithashtu Allahu xh.sh thotë: “Adhurojeni Allahun dhe mos i bëni shok në adhurim.” (Nisa: 36).
Fjala: dhe mos i bëni shok në adhurim. Është e njëjtë me: La ilahe. Sepse në të ka mohim. Ndërsa fjala: adhurojeni. Është e njëjtë me: il-lallah, sepse në të ka pohim. [ “El kaulul Mufid” vëll, 1, fq, 35. Të shejh Ibn Uthejminit.]
Pra nga këto shpjegime që përmendëm përfitojmë se fjala: 'Nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut’ (La ilahe il lAllah) është fjala e teuhidit dhe është e ngritur mbi dy shtylla:
1. Mohimi
2. Pohimi
Mohimi përfitohet nga fjala “La ilahe”, ndërsa pohimi përfitohet nga fjala e tij “Il-lAllah”.
Ebu Madhfari në ‘El Ifsah’ thotë: “Thënia: ‘Dëshmia se nuk ka zot tjetër me të drejtë përveç Allahut’ nënkupton domosdoshmërisht që shqiptuesi i saj duhet të jetë në dijeni se nuk ka zot tjetër të adhuruar me të drejtë përveç Allahut, ashtu siç thotë Allahu xh.sh: “Dije se nuk ka zot tjetër të adhuruar me të drejtë përveç Allahut.” (Muhamed: 19). Emri ‘Allah’ pas fjalës ‘il-la’ ‘përveç’ do të thotë se Atij i përket domosdoshmërisht të qënit Zot dhe atë e meriton vetëm Ai. Ajo që përfitohet nga kjo fjali është fakti se ti duhet të jesh në dijeni, që kjo fjalë përfshin mohimin e tagutëve dhe (pohon) besimin vetëm tek Allahu. Kështu, kur ti mohove të qënit zot dhe pohove domosdoshmërinë e kësaj vetëm për Allahun u bëre prej atyre që mohojnë tagutët dhe besojnë tek Allahu.” [Marrë nga: “Fet’hul Mexhid” me poshtëshënimet e shejh Bin Bazit].
Bekai Allahu e mëshiroftë thotë: “La ilahe ilallah do të thotë të mohosh me forcë faktin që adhurimi me të drejtë mund t’i përkasë dikujt tjetër përveç Mbretit më të madh, sepse kjo dije është përkujtimi më i madh që të shpëton nga përjetimet e Kijametit. E ajo duhet të jetë e dobishme dhe nuk mund të jetë e tillë vetëm nëse shoqërohet me bindje dhe vepra, sipas kuptimit që ajo përmban. Në të kundërt aho përbën një injorancë të pastër.” [Fethul Mexhid.]
Shprehja ‘La ilahe il-lallah’ tregon për mohimin e të qënit zot për gjithkënd tjetër përveç Allahut dhe pohimin e saj vetëm për Allahun, të vetëm dhe të pa shok. Ky është njësimi (teuhidi) drejt të cilit kanë bërë thirrje të gjithë Profetët dhe për të cilin ka treguar Kur’ani, që nga fillimi e deri në fund, ashtu siç thotë Allahu për xhindët: “Thuaj: “Mua më është shpallur se një grup i vogël nga xhinët i vuri veshin dhe dëgjoi (Kur’anin) dhe (kur u kthyen te të vetët) thanë: “Ne kemi dëgjuar një Kur’an që mahnit, që udhëzon në të vërtetën, andaj ne i besuam atij dhe Zotit tonë, kurrsesi nuk do t’ia shoqërojmë më askë.” (Xhin: 1-2).
Pra shprehja ‘La ilehe ilallah nuk bën dobi për atë që nuk e njeh kuptimin e saj, në mohim dhe në pohim, por ka dobi vetëm kur krijesa që e beson, e pranon atë dhe vepron sipas saj. Ndërsa ai që e shqipton atë pa dije, pa besim apo pa punë, u përmend më parë nga fjalët e dijetarëve, se kjo është një injorancë e pastër, që përbën pa asnjë dyshim një argument kundër tij.
Ndërsa përkthimi dhe kuptimi i kësaj fjale që është përhapur tek shumë prej njerëzve se: ‘Nuk ka të adhuruar apo zot përveç Allahut’ është humbje e madhe, sepse të adhuruarit përveç Allahut janë të shumtë, por ata adhurohen me pa të drejtë. Kjo ishte pikërisht ajo që nuk e zbatuan idhujtarët arabë në të kaluarën dhe shumë njerëz sot që bëjnë shirk. Pra nuk e njësuan Allahun të Vetëm me adhurim, i Cili është i adhuruari që e meriton atë. Ndaj themi që fjala: ‘Që meriton të adhurohet me të drejtë’ duhet shtuar dhe theksuar patjetër në këtë fjalë. [ Shih: “Ianetul Mustefid”, vëll, 1, fq, 60-61.]
Ndërsa shejh Albani (Allahu e mëshiroftë) në lidhje me këtë në: “Et Teuhidu euelen ja duatel islam” 14-16, thotë: “Ndërsa shumica e muslimanëve sot, të cilët dëshmojë ‘la ilahe ilallah’ nuk e kuptojnë mirë domethënien e saj, madje ndoshta ata e kuptojnë domethënien e saj në mënyrë krejtësisht të kundërt e të përmbysur. Po jap për këtë një shembull: Dikush shkruajti një libër për domethënien e fjalës la ilahe ilalla dhe e komentoi: Nuk ka zot tjetër përveç Allahut! Këtë kuptim idhujtarët e besonin dhe në të ishin, megjithatë nuk u bëri dobi besimi i tyre. i Lartësuari ka thënë: “E nëse i pyet se kush i ka krijuar qiejt dhe tokën ata do të thotë Allahu.” Idhujtarët besojnë se ky univers e kishte një krijues të pashok, por i mvishnin Allahut të adhuruar dhe ortak në adhurim. Ata besonin se Allahu është një, por besonin se të adhuruarit janë të shumtë… Idhujtarët e dinin se fjala la ilahe ilallah e bënte të domosdoshme distancimin prej adhurimit të gjithçkaje pos Allahut, ndërsa shumica e muslimanëve e kanë komentuar këtë fjalë të mirë me ‘Nuk ka zot pos Allahut’! Nëse muslimani thotë la ilahe ilallah dhe adhuron me Allahun dikënd tjetër atëherë ai dhe idhujtarët janë të njëjtë në akide (besim) edhe nëse pamja e jashtme e tij është islami… për këtë unë them një fjalë e cila rrallë herë del prej meje se: Realiteti i shumë muslimanëve sot është më i keq nga ai që ishin arabët në injorancën e parë, përsa i përket moskuptimit të saktë të domethënies së kësaj fjale të mirë.."
Gjithashtu një gabim tjetër që është përhapur tek njerëzit dhe ai ka ardhur nga 'Ehlul kelami' filozofët të cilët i dhanë përparësi logjikës duke lënë kështu në rradh të dytë Kur’anin dhe sunetin, këta thonë se kuptimi i shahadetit është: ‘Nuk ka të aftë për të krijuar përveç Allahut’ nuk ka dyshim se ky shpjegim është i kotë dhe i gabuar. Po! Është e vërtetë se Allahu është i vetmi ai që krijon, por nuk është ky shpjegimi i shahadetit, sepse idhujtarët e dinin këtë gjë, por çalonin në adhurimin e Allahut. Prandaj Profeti a.s erdhi me këtë dëshmi për të treguar se ai që e meriton adhurimin në të vërtetë është vetëm Allahu xh.sh. E nëse kuptimi i shahadetit do të ishte: Nuk ka të aftë për të krijuar pos Allahut, atëherë idhujtarët, të cilët i luftoi Profeti a.s do të ishin muslimanë, sepse ata e dinin se vetëm Allahu krijon. Këtë kuptim të shahadetit e kanë dhënë edhe sufistët. [Shih: “El Kaulul mufid” nga shejh Ibn Uthejmini. Vëll, 1, fq, 356.]
Si përfundim pa u zgjatur më shumë themi se kuptimi i saktë i kësaj fjale që duhet të mësohet nga çdo musliman është: "Nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë pos Allahut"..
Post a Comment