Anuluesit (prishësit) e Islamit.

Anuluesi i katërt i Islamit​ 

Kushdo që beson se udhëzimi i ndonjërit përveç Muhammedit (sal’lAllahu alejhi ue sel­lem) është më i përsosur, sesa udhëzimi i tij, dhe se gjykimi i ndonjërit është më i mirë se sa gjykimi i tij, si, p.sh.; ai që e parapëlqen gjykimin e Tagutëve para gjykimit të tij, atëherë ky është kafir, mosbesimtar.

 Ky anulues është gjykimi me ligj tjetër pos ligjit të Allahut, duke ia shtuar edhe besimin (se është më i mirë e të ngjajshme), ndërsa kur është gjykimi me ligje tjera pos atyre që ka zbrit Allahu anulues prej anuluesve të Islamit? 

Përgjigja: Është në këto raste: 

1. Kur të gjykoj me diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu, dhe ai beson se është më i plotë se gjykimi i Allahut dhe më i mirë se gjykimi i Allahut, dhe kjo është ajo që solli si shembull autori. 

2. Kur të gjykoj me diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu, dhe ai beson se ky gjykim është i njejtë sikuse gjykimi i Allahut (janë të barabarta), ky bën kufër me Ixhma. 

3. Kur të gjykoj me diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu, duke besuar se ky gjykim nuk është gjykim i Allahut e as nuk është sikur ai i njejtë, por beson se lejohet të gjykohet me të, edhe ky është kafir me Ixhma. 

4. Kur të gjykoj me diç tjetër pos asaj që ka zbrit Allahu, duke shpërfillur dhe përbuzur gjykimin e Allahut, ky është kafir me Ixhma.

5. Kur të gjykoj me diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu, duke mohuar gjykimin e Allahut dhe të drejtën e Tij në Gjykim, ky është kafir me Ixhma.

 Argumenti i parë për tekfirimin e këtyre pesë kategorive, është; Ajo që ka cekur Ibn Abdul’Berr në librin ["et­Temhid" ­ Vëllimi 4, fq. 226] ku thotë, "Janë pajtuar dijetarët se kush e fyen Allahun, të Dërguarin e Tij, apo hedh poshtë diçka që ka zbrit Allahu ­ ky është vendi i argumentit­ apo vret ndonjë pejgamber prej pejgamberëve, edhe pse ai e pranon atë që ka zbritë Allahu, ai është kafir.". 

Argumenti i dytë: Tekfiri që i ka bërë Ibn Kethiri tatarëve, kur e vendosën të ashtuquajturën "el­Jasik" (kanunin e tyre), e ajo ishte kushtetuta e tatarëve, ku deshën t'ua imponojnë muslimanëve, pasi që e rrëzuan Hilafetin Abbasit. Dhe ka përmendur Ibn Kethiri një grumbull prej ligjeve të tyre në librin e tij ["el­Bidajetu ue en­Nihaje" ­ Vëllimi 13, fq. 28], ku thotë: "Kush bën amoralitet, vritet qoftë i martuar apo i pamartuar; kush kryen marrëdhënie burrë me burrë vritet; kush bën magji vritet; kush spiunon vritet; kush urinon në ujë duke qenë në këmbë vritet; kush han dhe nuk i ushqen ata që gjinden aty vritet..." më pas vazhdon dhe thotë: "E gjithë kjo është në kundërshtim me Sheriatin e Allahut, pra kush e len Sheriatin e prerë (Ligjin e prerë Islam) dhe gjykohet me sheriate tjera (ligje tjera) të deroguara (të anuluara), bën kufër, atëherë si është gjendja e atij që gjykohet tek el­Jasiku dhe i jep përparësi para ligjit të Allahut, kush e bën këtë gjë është kafir me Ixhma të muslimanëve.". 

Argumenti i tretë: Thotë Ibn Hazmi në ["el­Ahkem" ­ Vëllimi 5, fq. 173]; "Nuk diskutojnë dy muslimanë se kush gjykon me Ingjilin për të cilin s’ka ardhë argument (nga sheriati i fundit i Allahut ­ Islami), ai është kafir/mushrik, ka dalur prej Islamit".

Të gjitha këto janë Ixhma rreth gjykimit me diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu me kusht të besimit.

6. Kush vendosë gjykata ligjore dhe vendos aty ligje që kundërshtojnë ligjet e Islamit, ai është kafir me këtë vepër, pavarësisht nga besimi i tij, dhe kjo është me Ixhma, dhe argument për këtë është ajo që e ceki Ibn Kethiri për Jasikun tek Tatarët, dhe i njejtë me atë është Jasiku i kohës sonë, gjykatat ligjore sikurse janë disa gjykata që e bëjnë amoralitetin të lejuar nëse është me dëshirën e gruas, dhe e bënë dënimin e vjedhjes me burgosje, dhe i bën të gjitha këto ligje njejtë me atë se i lejohet gjykatësit ta prishë martesën (nikahun) e poligamisë, dhe shumë e shumë ligje tjera për tregtinë, prodhimtarinë, dhe ligje tjera në çështjet e luftës, paqës. Pra kushdo që i vendosë ato, bën kufër, dhe veprohet mbi të anuluesi (tekfiri).

 E ka përmendur këtë gjë Shejhu Ibrahim në shkrimin e tij ["Të gjykuarit e ligjeve"] , dhe aludon për këtë gjë ajo që është transmetuar në "es­Sahih"[1] gurëzimi i zinaqarit dhe ndrrimi i tij me lyerjen me ngjyrë, pra të lyhet me qymyr fytyra e tij dhe nxirret në tregje (në publik), dhe për këtë zbriti Allahu ajetin, "Kush nuk gjykon me atë që ka zbritë Allahu, të tillët janë kafira"​[Ma’ide, 44] 

7. Ai gjë shpesh gjykon me gjykim tjetër pos atij të Allahut, duke besuar se ai është mëkatarë, por i bëhet zakon të gjykoj mes njerëzve me epshin e tij, për këtë çështje ka polemikë në mesin e dijetarëve, ndërsa mendimi më i afërt tek unë është se ai është kafir sepse, shpeshtimi i tij në gjykim me tjetër gjykim pos atij të Allahut argumenton (tërthorazi) që ai e urren gjykimin e Allahun dhe e don/dëshiron gjykimin e tjetërkujt, thotë Allahu i Madhërishëm: "A nuk i ke parë ata që pretendojn se besojnë Allahun dhe të Dërguarin e Tij, e që duan të gjykohen tek taguti, ndërsa janë urdhëruar të bëjnë kufër mbi të..." [Nisa, 60] 

Një mesele këtu: ​Shpeshtimi i gjykimit me gjykim tjetër pos atij të Allahut argumenton për dashurinë e tij ndaj atij gjykimi, dhe të konsideruarit të atij (gjykimi) më të mirë se gjykimi i Allahut, dhe argumenton se ai nuk ka bërë kufër ndaj gjykimit që është pos atij të Allahut. Ka përmendur Ibn Tejmijje në ["Medarixhu es­Salikin"[2]] se ka dallim mes syefaqësisë (rijasë) së pakët dhe të shumët, kështu syefaqësinë e pakët e ka cilësuar si shirk i vogël kurse syefaqësinë e shumët si shirk i madh, dhe nuk e bën atë vetëm se munafiku, pra ka dallim mes pakicës dhe shumicës nga pikëpamja e sasisë, njejtë është me atë që është gjykimi me diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu, pra pakica e tij është nga lloji i parë që është kufër i vogël, ndërsa shumica e tij është kufër i madh, sepse nuk e vepron këtë gjë vetëm se munafiku, dhe kjo gjë argumentohet ngase ai e don dhe e konsideron më të mirë gjykimin e diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu. Dhe se esenca e gjykimit me diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu është kufër i madh, sepse ka ardhur i shquar me elif dhe lam në fjalën e Allahut: "Kush nuk gjykon me atë që ka zbritë Allahu, të tillët janë (el­Kafirun) Kafira." [Ma’ide, 44], pra kjo është esenca, porse del nga kjo esencë nëse e vepron në disa raste të caktuara të rralla, duke pranuar se ai është gabimtarë dhe mëkatarë, ndërsa nëse e shpeshton atë apo bëhet zakon i tij, atëherë kthehet në esencë, e cila esencë (po e përsërisim) është se ai është kufër i madh. 

Të gjitha këto lloje që i cekëm më herët janë anulues, por ekziston edhe një lloj që nuk është anulues, e që është gabimtarë mëkatarë, e ai është që gjykon me diç tjetër pos asaj që ka zbritë Allahu për shkak të ndonjë epshi apo armiqësie në disa çështje të caktuara të pakëta (nga ky rregull përjashtohet ai që shpeshton), duke besuar se ai është gabimtarë dhe mëkatarë, ndërsa kushtet e këtij lloji janë: 

1. Ta dijë se ai është gabimtarë. 

2. Të jetë shtytës për këtë gjë epshi apo armiqësia, e jo konsiderimi si të lejuar të gjykuarit (Istihlal), apo edhe përbuzja. 

3. Të jetë në raste të pakëta, ndërsa norma apo kriteri i pakicës dhe shumicës kthehet te zakonet dhe traditat, pra kjo argumenton që ky lloj nuk është kufër i madh nga ajo etheri që është transmetuar nga Tabarani, me zinxhir të saktë, nga Ebu Mixhlez, se kanë polemizuar me atë disa njerëz nga Beni Amrin bin Sedus nga Ibaditë ­sekt i khawarixhëve­ kur i thanë; ‘o Eba Mixhlez çka mendon për fjalën e Allahut; "Kush nuk gjykon me atë që ka zbritë Allahu, të tillët janë kafira" [Ma’ide, 44], a është e vërtetë (hak)?’ Ai tha: ‘Po.’ Thanë; ‘Çka mendon për fjalën e Allahut; "Kush nuk gjykon me atë që ka zbritë Allahu, të tillët janë fasikë" [Ma’ide, 44] a është e vërtetë (hak)?’ Tha: ‘Po.’ Thanë; ‘A gjykojnë këta me atë që ka zbritë Allahu? –qëllimi i tyre ishte për udhëheqësit në kohën e tyre­ Tha (Eba Mixhlez): ‘Ajo është feja e tyre të cilën e ndjekin, për të cilën flasin dhe drejt së cilës thërrasin’.­Kjo është argumenti se ata nuk e konsideronin të lejuar (istihlal)­, thotë: ‘Nëse lënë diçka që e dinë (janë të informuar) që kanë bërë mëkat’ ­dhe ky është argument se ai e pranon se ata janë gabimtarë dhe mëkatarë­. Atëherë ata i thanë; ‘Jo pasha Allahun, porse ti po frikësohesh (ta thuash të vërtetën)!”. 

Thotë Ibn Kajjimi në ["Medarixhu es­Salikin" ­ Vëllimi i parë, fq. 336]; "Nëse beson në obligueshmërinë e gjykimit me atë që ka zbritë Allahu, në këtë rast/ngjarje (tek i cili është duke gjykuar), por e braktisë atë (gjykimin e Allahut) duke bërë mëkat me mosbindje, por e pranon se ai meriton të dënohet, ky është kufër i vogël." 

Një mesele;​Tek ky anulues (ligjvënësi); Ai i cili vendos ligj që është në kundërshtim (mospajtim) me dispozitën e Allahut, ky bën kufër përgjithësisht, pa ndonjë shpjegim apo shtjellim (detajizim), pra vetëm nëse vendos ligj, po edhe në qoftë se e vendos një ligj të vetëm apo një sistem të vetëm, ai bën kufër me këtë gjë, për shkak të fjalës së Allahut, "A kanë ata ortakë (zota) tjerë që u vendosin atyre ligje për të cilat nuk ka lejuar Allahu" [esh­Shura, 21] 

[1]Dmth te Sahih el­Bukhari apo Muslimi 

[2]Kështu është e shënuar, ndërsa autori i librit "Medarixhu es­Salikin" është Ibn Kajjim el­Xheuzijje. 

Autor i librit "Anuluesit e Islamit": Shejh Muhammed Ibn Abdul’Uehab (Allahu e mëshiroftë) Shpjeguesi i librit: Shejh Ali Hudejri (Allahu e liroftë) 
Përkthyesi: Ebu Kaswara el­Albani (Allahu e mëshiroftë)